Toen we Kathy Debruyn contacteerden voor onze rubriek ‘VW in de kijker’, was haar eerste reactie: “Nee, dat hoeft eigenlijk niet. Voor mij komt op de eerste plaats de dankbaarheid van de mensen ... Wat kan ik over mezelf vertellen?”
En dat is eigenlijk de rode draad doorheen heel haar verhaal.
Kathy werkt sinds maart een jaar als vrijwillige zorgmasseur in het OLV ziekenhuis in Aalst. Ze begon samen met 2 andere vrijwilligers, maar werkte tot voor kort nog als enige zorgmasseur op de afdeling T6. Dit is een afdeling waar mensen kort in opname zijn om bv chemotherapie te krijgen. Gelukkig is er nu terug wat versterking en zijn er opnieuw enkele vrijwilligers bij gekomen, want de vraag naar massages in OLV Aalst is groot.
Kathy speelde al een tijdje met het idee om vrijwilligerswerk te doen, maar ze wist lange tijd niet zo goed welk werk dit dan precies moest zijn. Totdat ze in een krant een advertentie zag met informatie over de cursus zorgmassage: ze is dan met de opleiding gestart met als doel om na het afronden van de opleiding als vrijwilliger aan de slag te kunnen gaan. En dat blijkt een echte schot in de roos te zijn. Het OLV ziekenhuis kan wekelijks op haar engagement en enthousiasme rekenen. Kathy voelt de mensen met kanker vanuit eigen persoonlijke ervaringen (zij is zelf kankerpatiënt geweest), heel goed aan. Ze probeert naast het geven van de massages ook altijd even naar de mensen te luisteren, indien ze merkt dat ze even hun verhaal kwijt moeten. Op een afdeling als T6 heeft ieder zijn eigen geschiedenis en is het des te belangrijker om hierin de eigen grenzen te bewaken. Eén van de dingen die hierbij helpen is om na de massage de kamer te verlaten met een neutralere boodschap die de aandacht even afleidt: “Is dat een tekening van uw kleinkind?”…
Fijne ervaringen heeft Kathy genoeg… Zo was er die dame die na de massage zei: “ik ben blij dat mijn mama en mijn stiefpapa straks komen, dan kunnen zij mijn bed terugzetten. Want ik had tijdens de massage het gevoel dat ik aan het zweven was!...”
Of de mevrouw die hoopvol vroeg toen Kathy de kamer binnenkwam: “Ben jij Kathy? Ik heb van jou gehoord van een andere dame en die vertelde mij: ‘Als je die aan je bed krijgt, stuur ze niet weg, want WAUW!’ “. Ook de patiënt die aangaf “ik wil wel eens een massage krijgen, maar het is te veel vandaag, ik kan het er nu niet meer bij hebben”. Nadat Kathy eventjes tijd had genomen voor een kort babbeltje en een kleine zachte aanraking vroeg die mevrouw steeds: “Je komt toch nog eens terug hé?”
En dan die dame van 90 jaar, een echte babbelkous die Kathy een uur bezig houdt, maar wel bekent: “Ik ben 90 jaar en ik ben voor het eerst gemasseerd in mijn leven”.
Het lijkt niet voor niets dat veel mensen haar al eens een engeltje genoemd hebben! Het is voor die voldoening dat Kathy dit werk doet: “Je krijgt hier zoveel vriendschap en warmte voor terug en dat compenseert de moeilijkere momenten”.
Kathy: “Het moeilijke aan dit werk is dat ik masseer op de kamers. Indien mensen in een privékamer verblijven is er geen probleem. Maar de meeste mensen delen een kamer en dan is er vaak weinig privacy. Soms zijn er bezoekers bij het andere bed, maar je kan die mensen dan toch niet naar buiten sturen? Die komen ook maar hun geliefde bezoeken. Ik probeer dan toch een zacht muziekje op te zetten en de mensen aan de andere kant van het gordijn toch even te laten ontspannen door de massage. Het allerbelangrijkste is dat de mensen die de massage willen, die ook kunnen krijgen en dan maak ik van iedere situatie het beste.”
Welke raad zou Kathy nog willen geven aan nieuwe kandidaat-vrijwilligers?
“Geniet vooral van de vriendschap die je ervoor terugkrijgt en neem op tijd afstand en tijd voor jezelf en je gezin”.
